6 Nisan 2010 Salı

Emzirmek : Duygusal Göbekbağı


Doğumdan önce en çok kafama takılan sorulardan biriydi ; "Nasıl emzireceğim?"

Hamilelik halinden kurtulup normal insan formatına dönmeme engeldi gözümde emzirmek. Göğüsler sarkar mı? Nasıl elalemin içerisinde emzireceğim? Hem hiç estetik bir görüntü de değil... Bir de emzirirken ya daha fazla kilo alırsam, rejim yapamam ki... Bu düşüncelerin arasında kendimi avutuyordum, altı üstü 6 ay emziririm olur biter diye.

Şu an da bebeğim 5 aylık. Gittikçe memeden uzaklaşıyor , gittikçe sütüm daha az geliyor. Ek mamaya ve katı gıdalara geçtik. Herşey 3. ayında sadece 500 gr almasıyla başladı, doktor tavsiyesi, anneanne dırıltısı, etraftan burnunu sokanlar derken ben de iyice inandım sütümün yetmediğine.

Yardımcımız ben yokken mamayı dayayıp duruyor zaten. Bebek "mırık.." dese açtır bu aç oluyor herkes. Biberonu görünce sevinç nidaları atıyor, meyva ezmelerini kaşıkladıkça yüzünde güller açıyor benim hain evladımın.

Ben nasıl mı hissediyorum ?

Terkedilmiş hissediyorum. Biberonu delice kıskanıyorum. Ona mama hazırlayıp veren herkesin yerime geçmeye çalıştığını düşünüyorum. Bebeğin kolumun altına sığınıp emmesi nimet gibi geliyor artık. Bunun bitecek olması, bir gün büyüyecek olması ise korkutuyor, ağlamak istiyorum. kadınlar emzirmeyi kesince nasıl toparlanıyorlar, üzülmüyorlar mı bunu düşünüyorum son günlerde.

Ve bu hissettiklerimi bana deli demesinler diye çevremdeki kimseye söyleyemiyorum.

2 yorum:

  1. http://www.radikal.com.tr/Radikal.aspx?aType=RadikalYazarYazisi&ArticleID=867601&Yazar=AY%C7A%20%DEEN&Date=06.04.2010&CategoryID=41

    YanıtlaSil
  2. Linkteki gerçekten güzel bir yazı. Ayça Şen kadar gözyaşlarıyla geçmese de evet çocuk sahibi olmak aşkların en acıtanı ve en zevklisi :)

    YanıtlaSil